خدایا باهات قهرم...

کی گفته همیشه باهامی؟

مگه میشه باهام باشی و حالمو ببینی و کاری نکنی؟

مگه میشه هرچی رو که دوست دارم ازم بگیری؟

مگه میشه...

که چی؟ که خدایی تو ثابت کنی؟

این روزا شیطونو بیشتر از تو حس میکنم!

پس کجایی؟ مگه میشه حواست به بقیه باشه جز من؟

مگه میشه هرکی هرچی میخواد بهش بدی جز من؟

اصلا تو که واسه من وقت نداری چرا خلقم کردی؟

خدایا نگام کن ... اشکامو میبینی؟

نگو تاحالا اشکامو دیده بودی و کاری نکرده بودی...

نگو که واسه توام بی ارزش شدم....

خدایا خسته شدم... 

اگر درد داری 
تحمل کن 
روی هم که تلمبار شد 
دیگر نمی فهمی کدام درد از کجاست 
کم کم خودش بی حس میشود...

وقتی که باید پیشَم میبودی ! نَبودی ...

حالا اومدی میگی چی !

الان که دیگه من به تنهایی عادت کردم ...

دیر کَردی عزیزم !

دیر کردی...

چــه خوش خیـال است!

فاصلــه را مــــی گویــم

به خیالش تـــو را از مــن دورکـرده

من نه عـاشق بـودمـ و نـه آلـودهـ بـه افـکار پـلید

من بـه دنـبـال نـگاهے بـودمـ کـه مرا

از پس دیـوانـگے امـ مے فـهمیـد !

و خدا مے دانـد ...

سادگـے از تـه دلـبستـگے امـ پـیـدا بـود ...

راستـش را بگو

نکند تو همان “این نیـز” هستی که همیشه می گذری . . . ؟