خسته گشتم از این همه دلواپسی

خسته گشتم از قصه های بی کسی

خسته گشتم از آوار کاخ رویاهای خویش

خسته گشتم از سردی یخبندان باورهای خویش

خسته گشتم از تلخی تقدیر خویش

خسته گشتم از صدای گریه ها در خلوت درماندگی

مرد م و مردانگی عجب افسانه گشت

مکر و رندانگی در عوض فرزانه گشت

راه و رسم عاشقی در نهایت بیراهه گشت

عاقبت یک شب از پریشانی دل به دریا می زنم

خستگی های خویش را بر سنگ قبرم می نهم...

ماهیان از تلاطم دریا به خدا شکایت بردند و چون دریا آرام شد خود را اسیر تور صیادان یافتند! تلاطم های زندگی

حکمتی از خداوند است... پس از خدا بخواهیم دلمان آرام باشد نه دریای دوروبرمان..

می خواهم بروم...

باید بروم! ماندن را نمی خواهم...

نمی خواهم به لحظاتی برگردم که بی صدا سوختم و اشک تنها پناه و همدمم بود...

نمی خواهم به دنیای حسرت های همیشگی باز گردم...

نبودنم برای شما دردی است فراموش شدنی ولی بودن برای من دردی است همیشگی...

رهایم کنید از همه بیزارم! می خواهم یک شب آرام بخوابم...

آسمان شب های من مدت هاست که تاریک و بی ستاره است...