داستان عاشقانه بچه تر که بودم

بچه تر که بودم ../درا دامه...

عاشقانه های زیبای بچه تر که بودم- زیباسرا

همان موقع ها که مثلاً نمی فهميدم ،

يا شايد برای بازيگوشی ، 

حواسم را به کوچهِ

خیال پرت می کردم 

و به شيطنت های کودکانه دَکی می دادم ، 

روزها پـُر بود 

از شکوفه های درختِ گيلاس و 

خنکای تابستان ، 

بود نشان دادن ِ ستاره ها 

با همان انگشت های کوچک و شمارش تا دَه .. 

روزهای کودکي 

صدای زنجيـرِ چرخ هايم 

لذتـ بخش ترين سمفونيه ی جشنواره ی زنـدگی بود .. 

همان پيراهنِ باغچهِ گونه 

از ديدِ چشم های من زيباترين لباس .. 

خنده هايم بوی بهار داشت 

و پاييزم ندای خَش خَشِ ايجاد شده 

از کفش های من .. 

خدا را خوب ميفهميدم ، 

درختان سرو و بوتـه های رُز پـُر بود 

از عطرِ خدا ، 

اصلاً با کوتاه ترين نفَس ، 

خدایم خودش را ظاهر می کرد و 

بوسه می گذاشت بر گونه هايم .. 

آن موقع ها ماه را بو می کردم ، 

ستاره ها به تسخیـر دستانم در می آمدند .. 

به گیاهـان سلام می دادم و کلآغ را در آغوش می گرفتم ..

حتی به آفتابگردان ، 

خورشیـدِ نقاشی شده ی 

کف ِ دستانم را 

تعارف می کردم .. 

آن روزها مادر عروسک هايم می شدم و 

برايشان لالـایی می خواندم ، 

اسم هم داشتند ؛ 

حتـی اطفار های پرنسس گونه را رقص می پنداشتند .. 

کودک که بودم 

پاهايم زمين را لمس نمی کرد 

و آسمان قدمگاه ـَم شده بود .. 

ولی حالا ... 

حالا در کـُنجی از ستاره کـِز کرده ام 

و شعر می سرایم ، 

از چشمانش برای فرزندان نداشته ام می خوانم 

و قايق کاغذی را در آبیِ 

مردمـک هايش سوق می دهم ؛ 

حتی گاهی بـادبان ها را هم می کشم و 

با چوبِ درختِ گـردو 

سير و سفر می کنم در مردمک هایش .. 

خندهِ دار است 

با خيالش چای بنوشی و قهر کنی .. 

کارم شده است 

دامن گلـی گلی ام را بر تَن کنم و 

در مزرعه کوچکم 

بادبادک هوا کنم .. 

از چارديواری ستاره ام آويزان شوم و 

برای ديگر کهکشان ها دست تکان بدهم .. 

يا اصلاً برای او پيپ روشن کنم 

و مهمانش کنم به يک فنجان عشق ..

کار است ديگر ، 

سبد را زير بغلـم می چپانم و 

شاتوت های سياه و رسيده را 

برايش از 

درخت جدا می کنم و

خرمالو را 

نارنجی رنگ بسازم ...

اصلاً حتی اتفاق افتاده است 

که اردی بهـشت آمد و من برايش 

از نارنج ها عطر گرفتم و به گيسوانش گِره زدم .. 

همه ی اين ها کارِ من است .. 

روی صندلی چوبی ستاره ام می نشينم 

و کتاب می خوانـم ،

غصه می خورم ، 

نگاهش می کنم ، 

عاشقــش می شوم ... 

اصلاً همه ی اين حرفا به کنار ، 

حتی ديگر خدا دعوتم را نمی پذيرد ، 

اصلا نه من ميزبـــان خوبی نيستم ..

قرار بود بیاید .. 

روی میزهای عسلی 

برایش قهوه قجری بگذارم و

از روزگار گله کنم و 

از مهربانی بسیارش هیچ نگوید ؛

اصلا ًدم هم نزند .. 

قرار بود 

مقداری در ستاره ام میهمان باشد ،

خنده هایش را قُربان شوم و 

در دلم قنـد آب شود .. 

قرار بود برایم از آسمان ِ هفتمش 

مقداری مهربانی بیاورد 

برایش کتاب بخوانم و 

او هم گیسوانم را ببافد ؛

اما یادم نبود ؛

من میزبـانِ خوبی نیستم 

عاشقانه های زیبای بچه تر که بودم- زیباسرا